Daleko na wsi, tuż koło drogi
Tam, gdzie czasami wieśniak ubogi
Szedł spracowany, stała altana
Z ogródkiem, w którym pomalowana
Była sztacheta każda oddzielnie
A na murawie wyrosła dzielnie
Mała stokrotka, do której słońce
Wciąż wysyłało swoje gorące(więcej…)
Raz pod lasem, w małej chatce
Kózki się skarżyły matce
Że są głodne, brzuszki burczą
Im ściskają się i kurczą
Matka koza o nie dbała
Całym sercem je kochała(więcej…)
Dawno, dawno temu kiedyś na tym świecie
Żyli mąż i żona, trzymali w sekrecie
Jedno wciąż życzenie, które razem mieli
Że bardzo dzieciątka swojego pragnęli
Gdy żona znalazła powód do nadziei
Słuchajcie uważnie teraz po kolei
Przez
Pewnego razu wspaniały książę chciał się ożenić
Wszystkim wypada teraz dokładnie tutaj nadmienić
Że nasz bohater nie był bezczynny i w świat wyruszył
Nieraz się przejął, był zły czasami, a raz się wzruszył
Gdy znalazł pannę, czyli
Było bardzo zimno, obficie śnieg padał
Zaczęło się ściemniać i się zapowiadał
Ostatni dzień roku, jako bardzo mroźny
Dla biednej dziewczynki wydawał się groźny
Szła w owej ciemności, sama ulicami
Z gołą głową, biedna, z bosymi
Na wsi tego lata wprost cudownie było
Zielenił się owies, żyto się żółciło
Na czerwonych nogach stał bocian na łące
Paplał po egipsku, a wschodzące słońce
Pola i jeziora, lasy ogarniało
Stary dwór ukryty blaskiem otaczało
Pod
Dawno, dawno temu, król z królową żyli
Choć byli bogaci, ciągle się martwili
Bo nie mieli dziecka, które by kochali
Smutni nieraz w oknie głęboko wzdychali
Gdy królowa kąpiel wodną kiedyś brała
Wyskoczyła żaba i tak powiedziała
Gdy nie
Pewien młynarz miał trzech synów i dał im majątek
Najstarszemu młyn zapisał, drugi na początek
Dostał osła, co towary woził należycie
I tak bracia obaj wiedli całkiem niezłe życie
Brat najmłodszy dostał kota, w dodatku rudego
I niepocieszony
Gdy pewna kobieta pragnęła mieć dziecko
Zła ją czarownica podeszła zdradziecko
I ziarnko jęczmienia jej małe sprzedała
Aby podlewając, je wyhodowała
Zapłaciła groszy za ziarnko dwanaście
A było szczególne, teraz o tym właśnie:
Nie z gatunku tego, co na
Pewnemu kupcowi tragedia się stała
Jego młodsza żona często chorowała
Gdy nadszedł jej koniec w strachu cała była
I jedyną córkę przy łóżku prosiła
Bądź dobra, pobożna, a Bóg z tobą będzie
Ja z nieba pomogę ci też
Płatki śniegu z nieba padały mięciutkie
Wówczas w środku zimy lico było smutne
Królowej, co szyła przy oknie drewnianym
O ramach z pięknego, czarnego hebanu
Zakłuła się w palec i krwi trzy kropelki
Na śnieg poleciały i zamysł
W ubogiej chatce pod starym lasem
Mieszkał drwal z dziećmi, a tu tymczasem
Kraj ten nawiedził głód taki wielki
Że trudno było o pokarm wszelki
Poczciwy wdowiec swe dzieci kochał
Lecz druga żona, czyli macocha
W sobie
Była kiedyś raz dziewczynka sobie mała
Śliczna, bystra, a najbardziej ją kochała
Babcia, która darowała jej kapturek
Był czerwony z aksamitu i miał sznurek
Nic innego nosić wtedy już nie chciała
Zawsze, wszędzie go na główkę
Drewniany pajacyk, pięknie wyrzeźbiony
Z magicznego drewna cudownie zrobiony
To lalkarz Gepetto miał takie pragnienie
By synem się cieszyć – to jego marzenie
Był stary, samotny, gdy chłopca wystrugał
A ten w swej radości oczkami zamrugał
I ożył wspaniale
Pewnej nocy Miś Uszatek
Taki z niego był gagatek
Chciał Kopciuszka przybrać postać
I dziewczyną piękną zostać
Pojawiła się też wróżka
Czy poznałaś smak jabłuszka?
Które dałam tej królewnie
Co się poruszała zwiewnie?
Za to Siedmiu Krasnoludków
Pocichutku, pomalutku
Ciągle smutni, nieporadni
Ile Śnieżka
